دو و میدانی به مجموعه‌ای از ورزش‌ها شامل دوها، پرش‌ها، پرتاب‌ها، پیاده‌روی و رشته‌های ترکیبی گفته می‌شد. برگزاری مسابقات دو و میدانی در مقایسه با دیگر ورزش‌ها ساده‌تر است و نیازی به تجهیزات گرانقیمت ندارد. بیشتر رشته‌‌های دو و میدانی به طور کلی انفرادی هستند. به جز دوهای امدادی و برخی از مسابقات مثل دوهای صحرانوردی که در آنها امتیاز اعضای یک تیم با هم جمع می‌شود.

سابقهٔ این ورزش به المپیک باستانی یونانیان می‌رسد که از ۷۷۶ ق.م برگزار می‌شود. این رشته استخوان‌بندی المپیک مدرن را از اولین دوره آن تشکیل داده‌است. امروزه فدراسیون بین‌المللی دو و میدانی (IAAF) برگزاری مسابقات دوومیدانی در سطح بین‌المللی را بر عهده دارد و پس از المپیک، معتبرترین رویدادهای این رشته قهرمانی دو و میدانی جهان و قهرمانی دوومیدانی داخل سالن جهان محسوب می‌شوند.

مسابقات

بالاترین نهاد ورزشی	IAAF
مشخصات
تماس	ندارد
تفکیک جنسیت	تکی
محل برگزاری	فضای باز داخل سالن
المپیک	از نخستین دوره بازی‌ها در سال ۱۸۹۶ تا به امروز
پارالمپیک	از نخستین دوره بازی‌ها در سال

مسابقات دو و پیاده‌روی

مسابقات دو در یک پیست مخصوص دو و میدانی به طول ۴۰۰ متر برگزار می‌شود. طول پیست دو داخل سالن ۲۰۰ متر است. بر اساس استانداردهای فدراسیون جهانی برگزاری مسابقات دو نباید بیش از ۲۵ دور در فضای باز و ۱۵ دور در سالن طول بکشند به همین جهت حداکثر مسافت دو در استادیوم ۱۰ هزار متر و در سالن ۳ هزار متر است و مسافت‌های طولانی‌تر مانند ماراتن در جاده برگزار می‌شوند. دو و میدانی ناب‌ترین و اصیل ترین رشته ورزشی است که از ریشه یونانی اتلوس به معنی مبارزه و تلاش گرفته شده و به اندازه تاریخ آفرینش انسال قدمت دارد پیشینه برگزاری اولین مسابقات دو، پرش و پرتاب در جهان باستان به یونان و ایرلند بازمی‌گردد. دو و میدانی نمادهای گوناگونی دارد:۱- نماد کشوری (که در هر کشور مربوط به ایین انها می‌شود) ۲- نماد معمول (که انواع و اقسام مختلفی از ان وجود دارد

در مورد تاریخچه دو و میدانی در بازی‌های المپیک روایات مختلفی وجود دارد اما نام کوروبوس به عنوان اولین قهرمان این مسابقات در ۸۸۴ سال قبل از میلاد ثبت شده است. کوروبوس در مسابقه دو ۲۰۰ متر که تنها مسابقه ادوار اولیه بوده، برنده شده است. یونانی‌ها به برگزاری مسابقات دو سرعت، پرش طول، پرتاب دیسک و نیزه ادامه دادند و قهرمانانشان به اوج شهرت رسیدند تا هنگامی که تئودوسیوس امپراطور روم، در سال ۳۹۳ پس از میلاد پایان دوران باستانی بازی‌ها را اعلام کرد. از آن زمان تا قرن نوزدهم میلادی، دو و میدانی در مسابقات نظامیان اروپایی به حیات خود ادامه داد تا اینکه در انگلیس شکل مدرن این ورزش پایه‌گذاری شد.

در سال ۱۸۹۶ که آغاز دوره مدرن بازی‌های المپیک بود، دو و میدانی همان مفهومی را داشت که امروزه از آن استنباط می‌شود. از این ورزش در کنار مسابقات شنا به عنوان قلب بازی‌های المپیک یاد شده است.

شعار دو و میدانی در المپیک به زبان یونانی سیتیوس، آلتیوس، فورتیوس به‌معنی سریعتر، بالاتر و قوی‌تر است. طولانی‌ترین رقابت در میان مواد مختلف دو و میدانی، دوی ۴۲ کیلومتر و ۱۹۵ متر ماراتن است که ریشه در تاریخ یونان باستان دارد.

پرش طول، پرش ارتفاع و سه گام به علاوه پرش با نیزه موادی هستند که در زمین واحد انجام می‌شوند. رشته‌های پرتابی شامل پرتاب وزنه، چکش، دیسک و نیزه است، اما رقابت مورد علاقه یونانیان باستان، مواد چندگانه شامل دهگانه برای مردان و هفتگانه برای زنان است. امروزه دو و میدانی با رشته‌هایی همچون فوتبال، بسکتبال، تنیس و والیبال به‌عنوان پرتحرک‌ترین رشته‌های ورزشی جهان رقابت می‌کند.